256- زنانی با کیفیت ِ کفش ملی

خانوم فروشنده مترو با صورت برافروخته میگه: زن های ایران به حداقل ها هم راضی ان. فقط می خوان یه زندگی سربلند داشته باشن. حداقل ها رو داشته باشن کافیه براشون. از مادرش نقل قول می کرد که زن های ایران مثل کفش ملی قدیم می مونن که با هر شرایطی خوشونو سازگار می کنن و دوام میآرن. هیچی براشون نخری بازم اعتراض نمی کنن.

اما به نظر من خیلی از زنها اینطوری ان و این فراتر از مرزهای کشورهاست. زنهایی که نمی دونن حقشون چیه و چه چیزی حقشونه و زنهایی که سواد علمی و شعور اجتماعی وسیعی ندارن هیچ دیدی هم نسبت به حق انسان بودنشون ندارن پس چطور میشه ازشون انتظار داشت که خودشونو بالاتر از کفش ملی بدونن؟ چطور میشه ازشون انتظار داشت که خودشونو مظلوم و بدبخت و بی دست و پای همه کهکشان ها ندونن و برا خوشحالی خودشون تلاش کنن؟

- خانومه خیلی عصبانی بود. دیدم خیلی داره خودشو داغون می کنه. وسط حرفهاش یهو گفتم: ریملت چقدر قشنگ روو مژه هاش نشسته و چقدر زیباتر شدی. باورم نمی شد دو جمله کوتاه بتونه این همه روحیه آدم رو عوض کنه. یهو یه آدم دیگه ای شد. جوری خوشحال شد که: راست میگی؟ چقدر لطف داری. وقت خوبی داشته باشی.

یه جمله می تونه دنیای آدم رو بسازه. حرف خیلی درستیه

من زندگي مي كنم...