297- حامی

و من مطمئنم اگه پدرم بود نه من این همه سختی می کشیدم نه خانواده ام. همون موقع که می گف: غصه نخورین ها، من هستم، درست می کنم کارا رو

چشمهای تو رو خیلی دوس دارم

به چشمهات که نگاه می کنم عجیب غرق میشم.

به طرز عجیبی طرز نگاهت شباهت داره

شاید خوشت نیاد (منم خوشم نمیآد) اما چشمهات که می خندن عجیب ابهت پدرم رو به یادم میارن

یاد اول راهنمایی افتادم که با چه افتخاری می گفت: دخترم بزرگ شده، خانوم شده، میره اول راهنمایی

چقدر با نگاهات آرامش و قدرت و بزرگی پیدا می کنم

همون عشق بی ادعا رو می بینم

چشمهاتو دوس دارم نه به خاطر خاطراتم، به خاطر همه حس های خوبی که بهم میدن، بخاطر قدرت و اعتماد به نفسي كه بهم ميدن، بخاطر اينكه روزاي خوبي رو به يادم ميآرن